Skąd się biorą zaburzenia integracji sensorycznej?

Do napisania tego tekstu skłoniła mnie reakcja na mój ostatni post na jednej z grup dla rodziców, których dzieci mają zaburzenia integracji sensorycznej. Wrzuciłam tam zdjęcia Tobka śpiącego i tulącego misia z dopiskiem, że rok temu taki widok to był mission impossible! W ciągu tego roku przeczytałam setki stron poradników i odwiedziłam sporo specjalistów. Z każdej wizyty i każdej przeczytanej strony starałam się wyciągnąć coś wartościowego. Coś, co pomoże i jemu i nam w lepszym funkcjonowaniu. I udało się!

Z komentarzy pod zdjęciem popłynęło wiele ciepłych słów pod moim adresem, za co bardzo dziękuję. Ale i wiele było takich, w których mamy pisały, że u nich sytuacja była/ jest taka sama. Wiele mam pisało do mnie na priv i potem do północy siedziałam i odpisywałam im na pytania. Smutny z tego wszystkiego wniosek jest taki, że temat integracji sensorycznej to dla wielu (nawet pediatrów) jest jak czarna magia. Jak niezrozumiałe słowo z obcego języka.

Czy dziecko wyrośnie z zaburzeń integracji sensorycznej?

Wiele mam słyszy, że przesadza, że zdziwia, po co lata co chwilę po lekarzach, skoro dziecku nic nie jest? A one widzą, że coś jest nie tak. To one nie śpią po nocach, bo dziecko budzi się co godzinę, dwie. Bo nie chce jeść, bo zasypia tylko na mamie. Nie chce ubrać butów, koszulki z metkami, a wsadzenie go do wózka kończy się rykiem i wrzaskiem. Bo jazda autem to koszmar, a wizyta w sklepie to po prostu jedna wielka awantura.

Najgorsze w tym wszystkim jest według mnie lekceważenie problemu przez pediatrów. I uspokajanie mam klasycznym tekstem, który i ja wiele razy słyszałam „Wyrośnie z tego„. A potem dziecko idzie do przedszkola, szkoły i zaczynają się schody. Tyle, że dziecko jest już starsze i czasem trudniej i dłużej trwa wtedy terapia.

Gdybym nie miała doświadczenia w macierzyństwie..

Być może gdyby Tobiasz był moim pierwszym dzieckiem i gdybym wcześniej nie miała do czynienia z małymi dziećmi (a miałam, mój brat urodził się jak miałam 13 lat, więc temat zakładania pieluchy, karmienia z butelki i spaceru z wózkiem miałam obcykany) to faktycznie posłuchałabym lekarza, który przecież „wie najlepiej”. W końcu skończył studia medyczne i ma wiedzę. Tyle, że z tego co powiedziała mi kiedyś terapeutka SI – na medycynie nie ma nawet jednego wykładu na temat integracji sensorycznej. Nul! Ani słowa!

Więc jeśli lekarz sam nie ma dzieci z zaburzeniami SI albo nie interesuje go poszerzanie wiedzy, to kompletnie nie ma pojęcia, że dziecko, które krztusi się przy próbach rozszerzania diety (jak Tobiś) albo źle znosi jazdę autem, może mieć jakiś problem. I to taki, który trzeba rozpracować na terapii, bo samo nie minie!

Wiele razy zastanawiałam się, dlaczego moja starsza córka nie ma żadnych tego typu problemów, a z Tobkiem jest ciągle pod górkę? Jak nie za długo trzymający się kikut pępowinowy, czy ropiejące oczko, to problemy z rozszerzaniem diety, czy z jazdą autem. Jedyna różnica między ciążą z Polą, a ciążą z Tobkiem była taka, że w ciąży z synem piłam kawę. 10 lat temu twierdzono, że kofeiny w ciąży pić nie wolno. Tak jak i brać leków przeciwbólowych. Do dziś pamiętam jak się męczyłam z bólem głowy, będąc w ciąży z Polą. Łeb mi pękał przy każdym ruchu. Ciepła kąpiel, wypicie litrów wody, czy smarowanie skroni Amolem nie pomagało..

Teraz będąc w ciąży z Tobiaszkiem zdarzyło mi się kilka razy wziąć coś na ból głowy, żeby móc funkcjonować normalnie. I długo zastanawiałam się, czy może to ta kawa albo leki są winne? Choć w literaturze nikt nie wymienia tego jako prawdopodobnych przyczyn zaburzeń integracji sensorycznej. A niestety niektóre czynniki, na które nie mamy wpływu jako przyszłe mamy mogą zwiększyć prawdopodobieństwo wystąpienia u dziecka problemów sensorycznych.*

Możliwe przyczyny zaburzeń integracji sensorycznej u dzieci:

W przypadku Tobka nie wystąpiło w zasadzie nic z podanych wyżej sytuacji. Jedynie co, to pod koniec 8 miesiąca ciąży trafiłam do szpitala z przedwczesnymi skurczami. Spędziłam tam 12 dni leżąc i biorąc leki na podtrzymanie ciąży. Z kolei psycholog, z którą rozmawiałam w Poradni Wczesnej Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej zasugerowała, że może jednak mój organizm podświadomie całą ciążę obawiał się (stresował), czy Tobek urodzi się zdrowy? Czy nie powtórzy się sytuacja z drugiego porodu? Nie wiem. I nikt mi nigdy nie powie, co było powodem. Tobie też nikt nie powie, dlaczego Twoje dziecko ma zaburzenia integracji sensorycznej.

A nawet jakby jakimś magicznym sposobem udało się to ustalić, to co Ci da ta wiedza? Nic. Dużo ważniejsza za to jest wiedza, co masz robić, żeby pomóc dziecku. I o tym właśnie będę pisała w kolejnych postach. Bo po reakcjach pod postem, o którym pisałam na początku wiem, że taka wiedza jest potrzebna!

A póki co, zobacz moje wcześniejsze posty. Ten o domowych zabawach sensorycznych ciągle cieszy się zainteresowaniem, tak samo jak ten o zabawkach wspierających SI. Daj znać, czy któraś z tych propozycji się i u Was sprawdziła.

Stay tuned!

• Na podst. Kranowitz C.S., „Nie-zgrane dziecko zaburzenia przetwarzania sensorycznego – diagnoza i postępowanie„, Harmonia Universalis, Gdańsk, 2011.
• https://integracjasensoryczna.pl